MEĞER BİZMİŞİZ
Hayat, oyunların en oyalayıcısı ve yorucusu. Oyun belli, oyuncuları değişken. Davetli koltuğunun protokol kısmını kapmak mücadelemiz. Hırsla savaşırken o kadar odaklarınız ki kazanmaya, kazandıklarımızla kaybettiklerimizin muhasebesi karışır birbirine. Tüm matematiksel işlemler kifayetsizdir artık.
Yendiklerimizle övünürken, yenilgilerimizle yerildiğimiz de olmuştur. O vakit gözlerimiz dolar, kırılan gönlümüzün bulutları kurulur. Kurulur saatler hüzne. Acının sesi dolunca kulağımıza, açılır gözümüzün çeşmesi. Karanlıkları yırtan güneş gibi kendimizi yenileriz sonra. Eski halimizden yeni bir biz… Yine hayat devam ediyor, yeni umutlar nefes alıyordur. Sağlam kaleler öreriz sonra zaaflarımızın önüne. Ne yıkılırlar , ne aşılırlar.
Hayallerimiz tek tek renkleri dener üzerine. Pembeyi kolay giyer, zor çıkarır ruhundan. Mavilikleri sever yüreğimiz. Bir yelkenliye bineriz. Dans ederiz maviliklerde. O kadar yelteniriz ki mutlu olmaya, kurduğumuz bulutlara dokunuruz amacı farklı seferilerle.
Bir ressam ustalığıyla çizmek isteriz resmimizi. Yolumuzu kendimiz çizeriz. Bazen yolumuzdan eminizdir bazen de haritadan ararız yerimizi. Bir yol daha çizeriz küçük hayaller için lakin bilebilir miyiz ki gerçeklerin daha büyük olduğunu? Yanılırız, yanıltmamız da ondandır. Silemeyiz geçmişi biliriz. Biliriz hala resim bitmemiştir ve hala bitirmemiştir bizi.
Mutluluk yapbozunu tamamlayabilmektir tek çabamız. Oyuncak olduğumuz için oynanırken aslında oyunun ta kendisidir oyuncaklarımız. Bencilliğimize bir salıncak kurarız. Salına salına sallanacak… Sen besteni yaparken, uyuyacak mı sanki uyanık uyuyanlar?
Hayatın kuklasıyız koşulsuz. Oynattıkça oynuyoruz. Bazen tribüne, bazen ölümüne… Oynatmaya az aklınca, usta oyuncu oluveriyoruz her birimiz. İstediğimiz karakteri sahneliyoruz. O kadar güçlüyüz ki sahip olduklarımızla. Resimde renk, sahnede oyuncu , şiirde Leyla-Mecnun, bestede nağme,… Meğer bizmişiz hayat. Farketmemişiz.
GÜLŞAH ÇAMER
6,1,2009
